Matczyne ręce

Gdy pierwsza gwiazda zapala niebo
matka do stołu prosi
Wśród nocnej ciszy kolędy śpiewa,
światło jej srebrzy włosy.

Przy stole ojciec i dzieci siedzą,
łamią opłatek biały
Wszystkie potrawy jakie ich cieszą
matczyne ręce dały...

To ręce matki utarły mak,
obrusa bielą okryły stół
Kołyszą dziecię utulą płacz
gdy trzeba bliskim uszyją strój

To ręce matki podają chleb
przystroją siankiem zielenią dom
Uciszą troski łagodzą gniew
opieką zawsze dla wszystkich są.

Gdy pierwsza gwiazda zapala niebo
Dziecię świat cały wita
W stajence Matka do snu Mu śpiewa,
nocą Jej kroki słychać

Matczyne ręce przy ognia blasku
ciepły całuje płomień
Wśród nocnej ciszy gdy Syn już zaśnie
odpoczną ręce obie...

To ręce matki, pokoju znak
obrusa bielą okryły stół
Kołyszą dziecię utulą płacz
gdy trzeba bliskim uszyją strój

To ręce matki podają chleb
przystroją siankiem zielenią dom
Uciszą troski łagodzą gniew
opieką zawsze dla wszystkich są

Oda I, 11 (Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi)

Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie,

Jaki nam koniec gotują bogowie,

I babilońskich nie pytaj wróżbiarzy.

Lepiej tak przyjąć wszystko, jak się zdarzy.

A czy z rozkazu Jowisza ta zima,

Co teraz wichrem wełny morskie wzdyma,

Będzie ostatnia, czy też nam przysporzy

Lat jeszcze kilka tajny wyrok boży,

Nie troszcz się o to i... klaruj swe wina.

Mknie rok za rokiem, jak jedna godzina.

Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę

W złudnej przyszłości obietnice płoche.

Błądzi człowiek, póki dąży.

Es irrt der Mensch, solang er strebt

— Johann Wolfgang Goethe

Czerwona zaraza

Ale wiedz o tym, że z naszej mogiły

Nowa się Polska – zwycięska – narodzi

i po tej ziemi ty nie będziesz chodzić,

czerwony władco rozbestwionej siły

Józef Szczepański „Ziutek” (1922–1944)

Prawda

Prawda

Jest prawda pozłacana

jest trochę nie w porę

jest jak zagadka w ciemność przechylona

jest w białych rękawiczkach

niekiedy jak rana

jak piękność co minęła a cnota została

jak kamień który mówi wiedzącym na pewno

przyjdź tu po trzystu latach wtedy pogadamy

jest także taka co się siebie wstydzi

smutna chuda jak szczapa

bo zbyt określona

Ks. Jan Twardowski

Inny zamek

Nie jestem, nie jestem z ognia,
składam się z ubrania, reumatyzmu,
podartych papierów,

....

Życie to nie ostrze noża,
to nie błyśnięcie gwiazdy,
lecz zużywanie się wewnątrz ubrania,

.....

każdy znak zapisany został
a sól i wiatr zacierają pismo
i dusza teraz jest milczącym bębnem
na brzegu rzeki, na brzegu owej rzeki,
która tam była i nadal istnieć będzie.

Pablo Neruda

Othello

Dramat Osiedlowy

by Wiliam Shakespeare.

Presents:

Otello

......................................Nędzniku

Dowiedź mi - słyszysz?- że, ta którą kocham,

To zwykła kurwa; daj naoczny dowód.